Etiquetas

lunes, 29 de noviembre de 2010

Ser árbol

A veces cambiaría el pellejo por la corteza de un árbol, el pecho por su tronco, la sangre por su sabia, la boca por sus raíces... el miedo al paso del tiempo por su estática libertad.
A veces silenciaría hasta las palabras... tan solo ver y oír.
Fulminar las expectativas, arrancar del alma la arrogancia existencial.
Acariciar viento con mis ramas, beber lluvia, respirar sol.
Legitimar las primeras yemas en primavera y en otoño soltar hojas.
Percibir el latido de la Madre Tierra en silencio… dar sombra, sin más.
A veces cambiaría la corteza por pellejo.

Ser




                                                     *Photo by Antòniu

Ser árbore


As veces trocaría o pelexo pola cortiza dunha árbore, o peito polo seu tronco, o sangue pola súa sabia,
a boca polas súas raíces... o medo ao paso do tempo pola súa estática liberdade.
As veces silenciaría ata as palabras... soamente ver e máis escoitar.
Acariciar vento coas miñas pólas , beber choiva, sol pra respirar.
Lexitimar as primeiras xemas en primavera e no outono follas ceivar.
Percever os latexos de Nai Terra en silencio... dar sombra sen máis.
As veces trocaría cortiza polo pelexo.    

miércoles, 17 de noviembre de 2010

Maestro árbol




    Existen hombres y mujeres considerados “maestros” o “maestras”, capaces de transmitir con su sola presencia, a saber: sabiduría, armonía, luz, etc.
Suelen ser personajes con una larga existencia sobre sus espaldas, portadores de un mensaje profundo y si cabe renovador… y en ocasiones guías de multitudes.
Pues bien, también hay seres vivos no humanos que de alguna manera pueden ser considerados auténticos maestros. Maestros callados, que igualmente hablan de trascendencia con su sola presencia.
Me refiero a los majestuosos árboles longevos.
Son solemnes ejemplares centenarios, incluso a veces milenarios, que perviven contra viento y marea allá donde germinaron en lejanos tiempos pasados.
En su esencia misma constituyen una lección permanente del saber ser y estar.
   Tengo entendido que hay un cedro en las montañas del Líbano con 5.000 años de edad o lo que es lo mismo: !inició su existencia a la par que la civilización egipcia¡ En América, existen secuoyas de 2.000 ó 3.000 años y casi 150 m. de altitud (por el tronco horadado de alguna, discurre una carretera). He oído hablar de baobabs milenarios que son adorados en África. De igual modo, es venerada la Higuera Madre de la India, si cabe la más vieja del planeta, capaz de cubrir con su copa a numerosos rebaños. Y el record en longevidad, parece ostentarlo un abeto de Noruega que inició su periplo vital en plena Era Glacial, es decir hace 10.000 años.
En la Península Ibérica, tenemos referencias de un antiguo castaño secular en Las Alpujarras en cuyo interior moraba una familia de moriscos. En Asturies hay texos milenarios, en Girona una oliva de 2.500 años y en el norte de Extremadura castaños que se aproximan al milenio.
   Personalmente, reconozco sentir una atracción total hacia estos maestros. Me atrevería a hablar de un ritual en mi encuentro con ellos: aproximarme casi reverencialmente, deleitarme con sus dimensiones, intuir su historia, atesorar su tacto, saborear sus frutos, percibir su latido en el abrazo… y aprender de su existencia silenciosa.
   Sí, son honorables entidades, tan dignas de ser admiradas como la gran pirámide de Keops o el Taj Mahal… tan egregios como el mayor príncipe de príncipes… tan transcendentales como el mismísimo Dalai Lama.

lunes, 8 de noviembre de 2010

Dura Nai Terra

   Érgome ás 7 h. menos cuarto da mañá. Aínda é noite.
Medio durmido, prepárome un café con leite e dubido se escoitar Alan Stivell ou ver a tele. Finalmente, por pura inercia, gaña a caixa tonta.
Entre sorbo e sorbo engulo as novas planetarias que para variar non son nada alentadoras.
Aparte do monotema da “crise” (froito dunha macroeconomía despilfarradora, agresiva e insolidaria) e as lerias dos políticos de turno, sorpréndenme outros acontecementos mundiais que foxen do control do homo sapiens.
Entre mordiscada e mordiscada na torrada con manteiga, desfilan diante dos meus ollos, conmovedoras imaxes vidas de Indonesia. Primeiro chegou o inesperado e salvaxe tsunami: centos de persoas arrincadas do seu leito por xigantescas ondas asasinas.
Despois veu a erupción do volcán Merapi. Na pantalla, un home en motocicleta deambula a duras penas nun espeso manto de cinza tóxica… corpos abrasados, vivendas arrasadas e un panorama fantasmal.
É a cara bruta da Nai Terra que arremete violentamente contra inocentes humanos sen previo aviso.
Seguidamente chegan imaxes de Haití, por certo, o país máis pobre de América: o cólera segando vidas de novo (danos colaterais ao fin e ao cabo da furia da cortiza terrestre).
Nun instante, aflórame ese sentimento de rabia e ata certo punto de nihilismo da adolescencia: “Se Deus existe ¿Por qué carallo, permite todo isto?”.
Máis tarde arremeto contra a Terra como fillo que se revela: “¿Por qué as túas belezas e bondades se tornan crueis contra as túas criaturas predilectas?” (facéndose inevitabel a influencia da bagaxe educacional antropocentrista recibida) e non podo evitar vela como se fose un neno malo que acerca un chisqueiro á entrada dun formigueiro para contemplar por pracer como se retorcen os desprotexidos insectos coa chama.
Finalmente, véñenme lembranzas da miña última viaxe á illa de Lanzarote… da fermosura da súa paisaxe volcánica, consecuencia sen dúbida algunha dunha oroxénese violenta. Recapacito e penso que quizais nada é gratuíto… a pesares de todo.
Dalgunha maneira, cando Nai Terra manifesta a súa furia non fai distincións, non outorga privilexios ao homínido máis evolucionado… de nada serve a tecnoloxía alcanzada nin os petrodolares.
Percibo agora ao Planeta como un ente vivo que latexa, que ten forza, que tamén se expresa en ocasións duramente con efectos secundarios indeseabeis… e vexo ao ser humano, pequeno, uno máis, en igualdade de condicións que calquera ser vivo.
E antóllaseme inxusto, prepotente e absurdo o “especismo” instaurado polo Home (e a Muller). Inxusto, o arrogante e desapiadado aproveitamento masivo de todas as manifestacións de vida animal e vexetal. Inxustas as irreversibeis secuelas producidas na biodiversidade planetaria e no proprio planeta, etc.
   Sae o Sol enormemente laranxa en medio da brétema, facendo sombras na montaña. A súa silueta, apórtame acougo.
Desconecto con desdén a caixa tonta, remato o meu café e antes de marchar cara o traballo, poño por fin o CD “Tir na Nog” de Alan Stivell…a vella melodía da terra da eterna xuventude.