Camiño polos territorios da irmandade do bosque. Camiño percibindo entre a
néboa as figuras maxestosas das árbores espidas, decatándome da singularidade
de cada unha.
Cada árbore presenta un porte determinado, unha distribución concreta das súas
ponlas, un grosor e unha estrutura definida do seu tronco… unha orientación, unha
altura.
Cada árbore ten a súa propria presenza e esencia.
Cada individuo deixa albiscar a súa propria idiosincrasia… e non podo
evitar ver paralelismo cos seres humanos.
… me sentir, afortunadamente, un pouco árbore.
No hay comentarios:
Publicar un comentario