Solpor

 Vou ao encontro do pai Sol antes de que se poña no horizonte, como amante que vai ao encontro da amada, co desexo no corpo e no peito de acoller cálidas apertas e beixos. E de tal xeito, sentado no medio da irmandade do bosque, mentres recibo a súa reconfortante aperta de luz e calor; síntoo como alguén que me ama profunda e incondicionalmente... sen pedir nada a troques, sen cuestionar ren, sempre aí, todos os días do ano... durante todos os días da miña existenza.                                          
E síntoo coma agua no deserto que aplaca a sede... a sede de luz do corazón, a sede de camiño apacibel pra a propia esencia.

Apalpo os pétalos laranxas do Sol cada atardecer e saboreo o doce elixir que emana dos seus pistilos, como sacro alimento. E carexo as páxinas do libro da súa presenza, mestras garantes do significado da miña presenza...                                        
Na presenza de todo, na presenza de todos.